Verjaardagspartijtje
Onderweg van Zevenaar naar station Velperpoort mijmer ik. Dat je vroeger zo mooi die rode lampen kon zien vanuit de trein. Hoe spannend het iedere keer weer was om als tiener langs die ramen te lopen. Het verdwenen 'achtjes' rijden, zoals het klonk in de volksmond van toen. Met als klap op de vuurpijl de herinnering aan het vak Nederlands waarvoor we een spreekbeurt moesten houden. De dag dat de jongen naast mij zonder blikken of blozen koos voor het onderwerp 'prostitutie'. Naast deze lauwerkrans om zijn schouders voelde mijn 'ontwikkelingssamenwerking' als zilver.
Ik ga zo een wandeling maken door een wijk die enorm veranderd is. De tiener van toen is razendsnel een veertiger geworden. En misschien wel net zo getransformeerd als het Spijkerkwartier. Een treffende metafoor.
Gedachten zappen vliegensvlug naar Spijkerrok in Thialf, een gezellig etentje bij De Blauwe Hoek, bijzondere meditaties op de Kastanjelaan en een vrolijke workshop in De Lommerd, om uiteindelijk weer neer te ploffen in de schoolbanken.
Mijn maatje van toen verhaalde iedere week over zijn research. Op een dag vertelt hij dat hij een prostituee heeft geïnterviewd.
'Als we haar nu eens vragen of ze wil strippen op die verjaardag van volgende week?'
Na een korte aarzeling verman ik me: 'Ja, doen we!'
De zenuwen, adrenaline en hormonen gieren door mijn lijf. Mijn maatje lijkt onbewogen. Bij het bewuste raam blijkt ze niet aanwezig. We lopen door. Even verderop knikt hij naar mij: 'Wat denk je van haar?'
Ik val ter plekke voor deze brunette. Weet nauwelijks waar ik moet kijken. Tot mijn verbazing is ze ook nog ontzettend aardig. Ze schrijft met een lach adres en tijdstip op een Telegraaf. We hoeven geen aanbetaling te doen. Ik heb geen bloed meer in mijn hoofd.
De hele week voeren we de spanning op. Die avond voelt de jarige zich behoorlijk opgelaten. Er hangt iets in de lucht en hij heeft geen idee wat. Continu kijken we op onze horloges. Waar blijft ze nou?
Ruim een half uur na het bewuste tijdstip horen we met een enorm kabaal een auto door de straat sjezen. 'Zo, wat een Amerikaanse bak!' roept er één. 'Dat is ze!' schreeuwt een ander.
De auto parkeert op de parkeerplaats van de buren. Een vrouw stapt uit.
'Moet je niet hier zijn?' roepen twee jongens in koor.
Haar spontane woorden die ik nooit zal vergeten:
'Hoezo? Ik ben de buurvrouw, ik woon hier!'