Echt HEMA!

Met een vol mandje sta ik in de rij voor de kassa van de HEMA. 

Nog even snel wat laatste dingetjes voor een weekje langlaufen in Oostenrijk. 

“Die kan ik niet verkopen. Er zit een blokkade op.” 

“Ze liggen toch in de winkel?” 

De jongen kijkt vragend om zich heen. De twee andere caissières zijn druk. 

“Hoe haal ik die blokkade eraf?” 

Een voor een roepen ze veel te hard dat ze het niet weten. 

Ze hebben er duidelijk geen zin in. Of geen zin in hem. 

“Kun je niet gewoon € 14,-- aanslaan?” 

“Loop je even mee?” 

Het vak met de handschoenen ligt vol. 

Hij scant ze, ze hebben allemaal een blokkade. 

Hij wendt zich tot de vrouw achter de rookworsten, die druk in haar telefoon blaft.

Hij kijkt weer vragend om zich heen. 

“Geen stress, jij kan er ook niets aan doen” probeer ik hem gerust te stellen. 

“Kassa 3!” 

“Ze zoeken je.” 

Hij overlegt met de vrouw. Ze prutst op het apparaat om haar nek en op de computer.

Ze belt. 

Komen langzaam achter de rookworsten vandaan. 

“Ik mag ze niet verkopen. Misschien komt u ze terugbrengen.” 

Ik beloof haar dat ik ze niet terugbreng; ik heb ze immers nodig. 

“Ik wil wel iets tekenen.” 

“Nee, u kunt een mysterious customer zijn.” 

Ik vraag waar de camera hangt. 

“Er hangen overal camera’s.” 

Ze begrijpt me niet. 

De jongen controleert inmiddels alle handschoenen en gooit ze in een mandje. 

“Allemaal blokkade. 

1 maart!” 

“Kan ik ze niet gewoon kopen als ware het 28 februari?” 

“Nee, want u kunt een mysterious customer zijn.” 

“Is het niet gewoon einde seizoen dat de lentecollectie komt?” 

Ze ontkent. 

Weet niet van het waarom van de blokkade. 

Ik probeer het nog een keer. 

“Kunt u niet gewoon € 14,-- aanslaan? Ik ga morgen op wintersport, ik heb ze nodig.” “Nee, want als u een mysterious customer bent, kunnen we de tent sluiten. 

We worden sterk gecontroleerd.” 

Ik zeg haar dat ik wel een schrijver ben. 

door René Turk